Het is warm.
Drukkend Warm.
In Venetië.
We zijn hier 5 dagen voor de Kunst Biënnale met dit jaar als thema “Foreigners Everywhere”. Vandaag is onze derde dag en het is weer volop genieten. Hoewel we sommige kunst niet begrijpen, sommige kunst ons echt “boven de pet gaat”, genieten we van de sfeer, de stad, de vriendelijke mensen, het lekkere eten en natuurlijk van heel veel kunst die we wel begrijpen, zoals die van Shazia Sikander uit Pakistan en Vlatka Horvat uit Kroatië. Kunst waar we met aandacht naar kijken en die bij ons binnen komt.
Ik heb er best lang over gedaan om te leren kijken. Om te leren kijken in plaats van alleen maar te zien. Inmiddels ben ik 58 jaar en eigenlijk lukt het me pas sinds een paar jaar. Of nee, dat is niet waar: vroeger kon ik het ook: toen ik als kind op de boerderij woonde. Toen lukte het ook om te kijken, om me te verwonderen en daardoor gewone dingen als bijzonder te zien. Maar ik ben het door de jaren heen helemaal verleerd. Tot een paar jaar geleden: toen is het langzaam teruggekomen. Samen met de verwondering. En dat is fijn.
Na een heerlijke inspirerende dag in de stad komen we na een busrit van een half uurtje terug op onze camping Serenissima. Toen we vanochtend vertrokken was de plek naast ons nog leeg. Heerlijk: een beetje extra ruimte is altijd fijn. Nu we laat in de avond terugkomen, staat er op die plek naast ons een caravan, best wel dichtbij. Jammer, denk ik, wanneer ik in onze camper een drankje ga pakken. We zitten buiten met ons drankje nog lekker even te genieten en samen de dag door te nemen. Een heerlijke zomeravond op camping Serenissima. Die avond sluit af met een onverwacht cadeautje, met een moment van klein geluk. Het tafereel in de caravan naast ons doet mij beseffen dat ik langzaamaan weer heb leren kijken. Kijken naar kunst op de Biënnale. Kijken naar het gewone leven. En dat is fijn.