Soms heb je zo van die avonden.
Dan klopt het.
Dan komt alles bij elkaar in tijd, plaats en traditie.
Een tijdje geleden hadden we zo’n avond.
Samen met de buren naar een meer dan geweldig concert van Karsu met Amsterdam Sinfonietta in het Muziekcentrum in Enschede. Het was ons vijfde live concert van Karsu en wederom: kippenvel.
Volledig opgaan in de muziek, bijna verdwijnen zelfs in de muziek en de tranen lekker laten stromen. Het gewoon durven laten gebeuren. En gelukkig overkomt me dat steeds vaker. Dingen als vanzelf bij elkaar laten komen. Als vanzelf met elkaar in verbinding laten komen. Klanken, herinneringen, kleuren, geuren, geluiden en gevoelens.
Na het concert drinken we nog even wat bij café het Bolwerk en dan op de fiets naar huis. Het is koud. We pakken onszelf dik in. Ik draag een lange zwarte gewatteerde jas. Jaap en ik dragen allebei zwarte wanten en een muts. Fijn om zo samen naar huis te fietsen. We zeggen niet zoveel, we genieten. En wanneer we ons dorp binnen fietsen zien we een andere vorm van verbinding. Van traditie. Ik stop, stap van de fiets en maak in het donker een paar foto’s. Gewoon om de traditie te vangen en verbeelden. En terwijl ik dat doe staat Jaap iets verder op. Allebei zijn we in het zwart, allebei zijn we goed ingepakt tegen de kou. Dan komt er een auto aanrijden. Een grote auto. Een jeep. De auto mindert vaart en komt precies naast mij tot stilstaand. Het raampje aan de bestuurderskant gaat open en er wordt gevraagd wat we hier eigenlijk aan het doen zijn. Wanneer ik zeg dat ik gewoon even een fotootje aan het maken ben en ik me omdraai in de richting van de bestuurder, verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht. We wensen elkaar het beste. De auto rijdt door, wij fietsen naar huis.
Het is zo’n avond.
Alles komt bij elkaar.