Witte wieven

Ze vraagt me: Hoe scherp wilt u het hebben.
Ik antwoord: Wat zijn de keuzes.
Zij: U kunt kiezen tussen mild of scherp.
Ik: Wat raadt u aan.
Zij: Dat ligt aan uw voorkeur natuurlijk maar wanneer u zoveel mogelijk verschillende smaken wilt proeven, dan zou ik voor de milde variant gaan.
Ik: Doet u dan maar twee keer mild.

Dat is ongeveer het gesprekje tussen Mirjam Terpstra van hotel Cuba Libre in Vijlen en mij. We zijn een weekendje wandelen in Zuid Limburg en hebben net de ‘Wandelroute Vijlen’ van Twan Huijs gelopen. Ruim twee uur door een on-Nederlands heuvellandschap met prachtige vergezichten, bijzondere plantjes, stoere dassenburchten en de Abdij Sint-Benedictus die met onze fantasie aan de haal gaat. Wanneer we aan het einde van de wandeling terugkomen in het dorp, valt ons oog op het ‘Tapas to Go’ bord van Mirjam. Dat lijkt ons een goed plan! Het blijkt een meer dan goed plan. Mirjam heeft super voor ons gekookt, we proeven inderdaad een mix van verschillende smaken. En we proeven (denken we) dat het allemaal met veel liefde is gemaakt. “Fijn dat we niet voor scherp hebben gekozen” zeg ik, terwijl we op de bank in ons appartementje nog nagenieten van de heerlijke maaltijd en Jaap de televisie aanzet. Het is een nieuw model. We worden getrakteerd op een haarscherp beeld. Dat is op zich best mooi, maar er is ook geen ontkomen aan. We zoeken op de afstandsbediening tevergeefs naar de keuzeknop ‘mild’ of ‘scherp’. Maar eerlijk is eerlijk, de film ‘a Life on Our Planet’ van David Attenborough maakt indruk. Komt dat door de beelden, of door de visie van de maker? We vragen het ons af maar komen niet tot een antwoord. De enige conclusie die we kunnen trekken is dat het in dit geval wel een goede combinatie is. Maar de natuur is toch niet altijd zo haarscherp. Nee, zeker niet. Dat is nu juist haar kracht. Soms schenkt ze ons messcherpe luchten, dan weer zijn er de Witte Wieven. Een fenomeen dat steeds weer verrast. Een nevel die optrekt boven weilanden en akkers. Een onscherpte die iets toevoegt. Iets magisch, bijna onnatuurlijk. Precies dat symboliseert voor mij de kracht van de natuur, haar variatie in smaken. Soms duidelijk, soms vaag, altijd krachtig, altijd in balans, tenzij wij als mensen onze invloed doen gelden. En dat doen we tegenwoordig met onze super scherpe beelden. Niet alleen op TV, ook op reclameborden, smartphones en computers. Worden we door deze scherpe beelden misschien ook scherper op de inhoud? Staan we daardoor vaker lijnrecht tegenover elkaar omdat we de nuance, de onscherpte, de Witte Wieven missen?

De natuur biedt ons veel variatie. Mirjam biedt ons een keuze.
Misschien kunnen we elkaar ook weer eens wat meer alternatieven bieden.
Hoe scherp wilt u het hebben?