Maandagmorgen.
Ik wandel over het zandpad.
Links van het pad is een sloot, daarachter een houtwal en nog verder daarachter hoor ik een indringend geluid. Ik kan niet zien wat er achter de houtwal is, ik hoor alleen het zware geluid van een trekker of zo en ik weet dat achter de houtwal een stuk landbouwgrond ligt. Eerder dit jaar heb. ik daar nog de witte wieven gefilmd en vorige week stond er nog mais. Maar het is oogsttijd en ik heb de hele week al overal mais hakselaars gezien en gehoord. Maar dit geluid klinkt anders.
Ik ben nieuwsgierig.
Wat is het, wat gebeurt daar achter die wal.
Ik besluit mijn wandelrondje aan te passen zodat ik direct achter de houtwal kom.
Ik betrap mezelf er op dat ik sneller ga lopen en dat ook mijn gedachten een beetje op hol slaan. Er ontstaan allerlei beelden in mijn hoofd, beelden die misschien concreet niets toevoegen en mij ook niet wijzer maken. Maar ze maken het wel spannend.
Wat zou dit geluid nu toch zijn.
Dit voorjaar stond er nog gras en deze zomer heb ik ook gezien dat er op het perceel mest werd gestrooid. op de ouderwetse manier, zoals ik dat nog ken uit mijn jeugd: met de mestwagen. Ook daar heb ik toen opnames van gemaakt.
En wat gebeurt er nu?
Dan loop ik om de hoek en zie ik het geluid.
Het zijn twee trekkers. De mais is er al af en de trekkers zorgen er voor dat het land weer wordt voorbereid voor de volgende ronde. Misschien wel haver of nu eerst gras, wie zal het zeggen.
Nu ik het heb gezien, is de spanning weg. Dat is ook wel te begrijpen.
Maar er gebeurt nog iets, en dat is toch eigenlijk best wel raar.
Want hoe vreemd ook, nu de spanning weg is begin ik me te ergeren aan het geluid.
Het verstoort nu opeens mijn mooie ochtendwandeling.
Wat een vreemde reactie.
Hoe werkt mijn brein?
ik heb nog geen idee.
Dat hoeft ook niet.
Nu eerst maar weer genieten van wat ik op deze maandagochtend allemaal zie én hoor.
