De schoonheid van het alledaagse

Het is maandagmorgen. Mijn prachtige elektrische fiets staat volledig opgeladen in de schuur terwijl ik zelf met de auto onderweg ben naar een afspraak. Op slechts 12 kilometer van ons huis. En ik had me nog zo voorgenomen te gaan fietsen. Maar ja, een slechte planning, nog van allerlei dingen te doen en dus is daar geen tijd meer voor. Hoezo geen tijd? Dat vraag ik mezelf af wanneer ik al voor de derde keer voor hetzelfde verkeerslicht sta te wachten. Enschede is fietsstad. Fietsers krijgen, daar waar mogelijk, voorrang op automobilisten. Was ik op de fiets sneller geweest dan met de auto? Maakte ik mijn keuze misschien meer uit gemakzucht?

Hoe dan ook, terwijl deze gedachten door mijn hoofd gaan, zie ik aan de overkant van het kruispunt een enorme vrachtwagen met oplegger langzaam tot stilstand komen. Zo’n stoere truck met een gezellig gehaakt gordijntje en twee nummerbord-naamplaten achter de voorruit “Bianca” en “Wesley”. De voetgangers mogen oversteken: een hoogzwangere vrouw en haar (neem ik aan) zoontje van (denk ik) 2 jaar op een trap-driewieler steken over. De moeder loopt stevig door. Het mannetje kan haar nog niet bijhouden. Het is een groot contrast: dat kwetsbare mannetje op de driewieler en de krachtige truck. Dan kijkt het mannetje omhoog naar de vrachtwagen. Hoog in de cabine ontmoeten zijn ogen die van de chauffeur. De chauffeur zwaait. Het mannetje zwaait terug en blijft even staan. Midden op het zebrapad. Zijn moeder is inmiddels aan de overkant van de straat en heeft het allemaal niet gezien. Ze draait zich om en roept haar zoontje, hij moet opschieten, dadelijk gaat het licht op groen en rijdt die grote vrachtwagen zomaar door. Het mannetje trapt met alles wat hij in zich heeft richting zijn moeder. Op de stoep is hij veilig. Hij kijkt om. De chauffeur heeft hem nog niet uit het oog verloren en zwaait nog een keer. Het mannetje zwaait weer terug en dat tovert een prachtige glimlach op het gezicht van zijn moeder. Misschien ontroert de intense glimlach van de chauffeur me nog wel meer.

Fietsers hebben voorrang in Enschede.
De volgende keer ga ik op de fiets.
Maar dit moment van klein geluk neemt niemand me meer af.