Het is de dag voor kerst. In de tuin ruim ik voor de laatste keer dit jaar de bladeren op. Tenminste, daar waar het moet. Dat is dus op het gras. De rest van het blad, in het bos en in de borders, laat ik lekker liggen. Mooi voor de egels en alle andere dieren in de tuin, mooi ook voor mezelf, zo kost het mij minder tijd.
En toch zit het er bij nog wel ingebakken: met kerst moet het netjes zijn, alles schoon, alles opgeruimd, klaar voor een fijn familiefeest, voor het kerstverhaal, de toekomst, het nieuwe jaar. Inmiddels heb ik door de jaren heen gelukkig wel geleerd dat je ook klaar kunt zijn voor een nieuw jaar wanneer niet ál het blad is opgeruimd en dat geeft een goed gevoel. Maar naast een goed gevoel geeft het ook vooral meer tijd, tijd voor andere dingen. Bijvoorbeeld voor een wandeling in de ochtend. Misschien is dat wel één van de grootste ontdekkingen van dit afgelopen jaar: als ik de dag buiten begin, met een lekkere wandeling van minimaal een half uur, dan heb ik daar de rest van de dag profijt van. Ik heb meer energie, zit beter in mijn vel en doe de dingen die ik doe met (tenminste zo voelt dat voor mij) meer gemak. Daarnaast heeft die dagelijkse wandeling nog twee andere voordelen: ik kom op de meest verrassende ideeën en gedachten én ik heb met regelmaat bijzondere ontmoetingen. Zo ook vandaag. Allereerst een ontmoeting op afstand. Het begint met dat heerlijke geluid waar ik altijd acuut blij van word: ganzen onderweg naar het warme zuiden. En als ik dan naar boven kijk, dan vliegt die prachtige V van vogels dit keer precies boven mijn hoofd. Ik sta even stil en geniet. Niet eens echt van de ontmoeting, want dat kun je dit moment natuurlijk niet noemen. Hoewel. Het is misschien geen ontmoeting met de ganzen, maar wel met mijn eigen ik. Na de vogels groet ik nog een hardloper, een wandelende meneer en mevrouw. Verderop, op het lange zandpad, nadert een meneer met zijn loslopende hond. De hond krijgt mij in de peiling en komt vol enthousiasme mijn kant op. De man roept: ze doet niks, ze is heel lief. Dat blijkt ze ook te zijn en wat een prachtig beest om te zien. Ik kom met haar baasje aan de praat en hoor dat ze een kruising is tussen een boerboel en een Mechelse herder. Hij vertelt me dat hij eerder zo’n kruising heeft gehad, maar dat die hond is overleden en dat hij toen op zoek ging: ‘ik zocht opnieuw een “boerboel-herder”, met de rust van de boerboel en de intelligentie van de herder. Nou, dat is gelukt. Gelukkig maar, stel je voor dat het net andersom was gegaan: dan zat ik nu met een gestresste domme hond.’
We wensen elkaar een fijne kerst en ik neem zijn mooie verhaal mee naar huis.
Thuisgekomen hark ik dan de laatste bladeren bij elkaar. In mijn gedachten hark ik ook dit verhaal en nog heel veel andere mooie verhalen en herinneringen van dit jaar mee en breng ze samen met de bladeren naar onze composthoop achter in de tuin. Daar wordt alles na verloop van tijd omgezet in een nieuwe bron van energie.
Ik ben er wel klaar voor, voor het nieuwe jaar.
