Op mijn dagelijkse wandeling ontmoet ik Annemarie met haar twee honden. Snoopy zit aan de lijn en Jules loopt lekker los. Annemarie en ik staan even heerlijk te kletsen over eigenlijk helemaal niets, zoals vrouwen dat kunnen doen. Kletsen over niets, maar daarmee misschien juist wel over alles. Want juist zo’n kleine ontmoeting doet er toe. Onlangs las ik in filosofie magazine over de grote aantrekkingskracht van het kleine, over het feit dat kleine ontmoetingen het verschil maken. En ik geloof daar wel in. Femke van Hout schrijft in haar Essay dat ‘kleine gebaren, zoals iemand helpen oversteken, een kaartje sturen of gewoon oogcontact maken en luisteren, nogal zinloos lijken, maar ethisch misschien wel groter zijn dan we denken’. Dat is voor mij een fijn idee. En misschien is dat ook wel een reden dat Annemarie en ik de tijd én de ruimte nemen voor onze ontmoeting. Zoals twee vijftig plussers met honden dat kunnen doen: het hele fietspad én het naast liggende zandpad volledig in beslag nemen.
In de verte komt een man aan fietsen. Hij gaat best snel dus we hebben hem eigenlijk een beetje te laat in de gaten. We roepen nog ‘sorry’ maar daar heeft de fietsende man niet zo heel veel aan en we vragen ons zelfs af of hij het wel heeft gehoord. In volle vaart slingert hij behendig om ons heen en verdwijnt rap weer uit beeld. En wij kletsen gewoon door. We benoemen nog even dat de man niet erg aardig was maar wij met ons gedrag ook niet en daar laten we het bij. Tenminste, dat denken we.
Dan komt de man terug fietsen. Wij worden stil. En dat is iets dat twee vrouwen die tijdens de ochtendwandeling even bijpraten eigenlijk nooit doen. De man maakt van deze ongewone stilte gebruik. Hij stapt van zijn fiets en zegt: ‘ik dacht ik fiets toch even terug …. ik fietste namelijk wel erg hard en heel dicht langs jullie en dat was helemaal niet nodig …… dus ik had óók best sorry kunnen zeggen’.
We blijven even stil. Verrast als we zijn door de houding van de man. En dan bedanken we hem voor zijn mooie gebaar en komen we even nader tot elkaar. In een klein gesprek met zijn drieën. Een gesprekje waarvan ik niet meer weet waar het over ging, maar dat doet er ook niet toe.
Zijn gebaar: dat doet er toe! Want kleine gebaren kunnen soms nogal zinloos lijken.
Maar in de dagelijkse werkelijkheid maken ze juist het verschil.
PS:
De fiets op de foto bij deze tekst is zomaar een fiets tegen een muurtje en niet de fiets van de fietser die terug kwam;)
